با خواندن کتاب «همسایه ها» احمد محمود را شناختم. نثر محکم و روان، تبحر در آفرینش فضا و شخصیت‏های داستان، فارسی راحت و بی‏ پیرایه و درستش، مرا جزو خواننده ‏های همیشگی کتاب‏هایش کرد. با خواندن کتاب «مدار صفر درجه» مایل شدم تا دربارۀ قصه ‏های خودش، قصه‏ های دیگران و در کل دربارۀ ادبیات و وضع مملکت با او گفتگو کنم. درخواستم را به او گفتم و او رد کرد. گفت تا بحال با کسی گفتگو و مصاحبه نکرده و آمادگی ندارد. اصراری نکردم، چون لحن جواب – مثل نوشته ‏هایش- آنچنان صریح و قاطع بود که می ‏دانستم اصرار فایده ‏ای ندارد. فقط گفتم راجع به پیشنهاد من فکر کنید، عجله ‏ای ندارم، و تاکید کردم تا هر وقت که بخواهید منتظر می ‏مانم. (اما عجله هم داشتم و تحمل انتظار برایم سخت بود!) کتاب سه جلدی را خوانده بودم و تمام صحنه‏ هایش در جانم بود و گرم موضوع بودم. …سه ماه بعد (وقتی که دیگر از این خیال دست شسته بودم)، این خبر خوش به من داده شد، که: فکرهایم را کردم، برای گفتگو آماده ‏ام. کتاب‎‏ها، یادداشت‏ها، ضبط صوت و نوارها را برداشتم و به دیدار احمد محمود رفتم. کتاب حاضر حاصل این دیدار است.