امیرمهدی بدیع (۱۲۹۴ – ۱۳۷۳) تاریخ‌شناس، نویسنده و پژوهشگر ایرانی. اثر مهم او کتاب یونانیان و بربرها در ۱۵ جلد است که به زبان فرانسوی نوشته شده و به تحریف‌های تاریخ‌نگاران یونانی دربارهٔ ایران باستان می‌پردازد. این اثر به باور پی‌یر اوبه، ناشر فرانسوی آن «ضمن درسی که از روش‌شناسی به ما می‌آموزد، به یاری تاریخ نگاران منحصرا یونانی که بیرحمانه و آشکارا آنان را مورد انتقاد قرار می‌دهد، به نحوی موفقیت آمیز چیزی را استوار می‌کند که بسیاری حس کرده‌اند و هرگز جرات افشای آن را نداشته‌اند.» ترجمه فارسی این کتاب در سال ۱۳۸۵ برنده جایزه کتاب سال شده‌است.
بدیع که برای بررسی خود طبعاً هیچ منبعی غیر از خود تواریخ در اختیار ندارد، از تناقض‌گویی‌ها و افسانه‌پردازی‌های آشکارا دروغ هرودوت برای رد نوشته‌های او بهره می‌گیرد. به راستی شش کتاب اول تواریخ نمایشنامه‌ای از پیش پرداخته شده و مقدمه‌ای هستند برای سه کتاب آخر که به نبردهای پلاته و سالامیس و چند نبرد خیالی یا بی‌اهمیت اختصاص دارند که اوج دروغ‌پردازی‌ها و صحنه‌سازی‌های اوست و آن گاه نمایشنامه با ماجرای دروغین عشقی خشایارشا به عروس و برادرزادهٔ خود به پایان می‌رسد که اهانت بزرگی است به شاه ایران و همهٔ ایرانیان و نشان می‌دهد که جناب هرودوت از رویدادها و گفت‌وگوهای درون اتاق خواب خشایارشا نیز خبر داشته، همان گونه که در جاهای دیگر از آن چه در ذهن کورش و داریوش و کمبوجیه و خشایارشا می‌گذشته نیز باخبر بوده‌است!

از مستندات امیرمهدی بدیع می‌آموزیم که بزرگ‌ترین و بی‌غرض‌ترین تاریخ‌نویس عصر هرودوت یعنی توسیدید اصلاً او را به عنوان مورخ قبول ندارد، ارسطو او را افسانه‌پرداز می‌نامد و پلوتارک کتابی به نام «دربارهٔ بدنهادی هرودوت» می‌نویسد تا ثابت کند که هرودوت دربارهٔ تمام شهرهای دیگر یونانی که مخالف آتن بوده‌اند (از جمله ایالت بئوسی به مرکزیت تِبِس (تب) که زادگاه پلوتارک بوده) آشکارا و عمداً دروغ گفته‌است، گرچه جابه‌جا می‌افزاید که به مسئلهٔ «بربرها» (یعنی ایرانیان) کاری ندارد و در مورد ایرانیان، خود همان یاوه‌های هرودوت را تکرار می‌کند.