دکتر جلال عَبدُه، (زاده ۱۲۸۸ دربروجرد- درگذشته در ۱۳۷۵ تهران) فرزند شیخ محمد عبده و برادر علی عبده، دارای مدرک دکترای حقوق از سوئیس، از سیاست‌مداران دوران پهلوی بوده‌است. پدرش شیخ محمد عبده بروجردی، سالها رئیس دادگاه انتظامی قضات و مدرس حقوق در مدرسه معقول و منقول بود و درتدوین قانون مدنی ایران نقش داشت. او از جمله رجال سیاسی بود که در مجامع بین‌المللی بیش از داخل ایران شهرت داشت. عمده شهرت وی به زمانی باز می‌گردد که در مقام دادستان دیوان کیفر در سالهای ابتدایی سلطنت محمدرضا پهلوی، گروهی از مقامات ارشد سیاسی در دوران رضاشاه، همچون پزشک احمدی و سرپاس مختاری را به جرم قتل آیت‌الله مدرس، محمد فرخی‌یزدی و نصرت‌الدوله فیروزمیرزا محاکمه و محکوم نمود. عبده در ادوار چهاردهم و پانزدهم، به نمایندگی مجلس شورای ملی از سوی مردم تهران رسید. مدتی بعد از وزارت دادگستری به وزارت امورخارجه منتقل شد و کرسی سفارت ایران در هند را ازآن خود کرد. مدتی نماینده ایران در سازمان ملل متحد بود و در این کسوت، به کشورهای کامرون و گینه نو رسید. عبده مدت کوتاهی مقام وزارت امورخارجه را بدست آورد، ولی به دلیل دخالت شاه استعفاء داد. دکتر جلال عبده که با مقام سفیری به جای علیقلی اردلان سمت نمایندگی دائم ایران را در سازمان ملل را داشت در کنفرانس باندونگ به عنوان رئیس هیئت ایرانی شرکت کرد. جلال عبده در سالهای پایانی عمر، مدیرعامل کانون بانک‌ها و رئیس جمعیت ایرانی طرفدار ملل متحد بود. او خاطرات سیاسی خود را در کتابی با عنوان «چهل سال در صحنه قضایی، سیاسی، دیپلماسی ایران و جهان» به رشته تحریر درآورده‌است که به کوشش مجید تفرشی و توسط مؤسسه خدمات فرهنگی رسا منتشر شده‌است.