مرحوم آیت‌الله صالحی تئوری ولایت فقیه به‌عنوان نظریه‌ امروزین که بتواند زیربنای حکومت اسلامی باشد را دارای سابقه طولانی تاریخی نمی‌داند. با اینکه در فقه حتی کوچک‌ترین مسائل زندگی جامعه مانند احکام شیر دادن به نوزاد هم مطرح شده با این وصف، در تمامی کتب فقهی- فقه مدون از عصر صدوق- از طهارت گرفته تا دیات عنوانی با نام «ولایت فقیه» وجود نداشته و اساسا وارد فقه نشده است.
تا اینکه در عصر مرحوم نراقی (زمان سلطنت فتحعلی‌شاه) به گونه¬ای مختصر به بحث گذاشته شده است.

مرحوم صالحی نجف‌آبادی سپس در پاسخ به این پرسش که چرا فقهی که دستور زندگی فرد و جامعه را بررسی می‌کند ولایت فقیه را با همه اهمیتش بررسی نکرده است؟! می‌گوید: «پاسخ این است که علماء به علت برخی حوادث تاریخی از صحنه حکومت و زمامداری دور بوده‌اند و هرگز فکر نمی‌کرده و امید نداشته‌اند که فقیهی، حکومت تاسیس کند و زمامدار مردم شود و در چنین جوی طبیعی است که درباره ولایت و حکومت فقیه به‌عنوان بابی از ابواب فقه بحث نکنند. دوری علما از صحنه حکومت سبب شده بود که حتی بعضی از آنان دخالت در سیاست را مخالف دین بدانند چنان‌که دیده می‌شود در اجازه‌نامه‌ای که عالمی برای عالم دیگر نوشته است به گیرنده اجازه (نویسنده شبهای پیشاور) توصیه کرده است که در سیاست دخالت نکند چون دین در یک طرف است و سیاست در طرف دیگر بیش از هشت قرن از فقه مدون ما گذشت و فقها درباره حکومت در اسلام در فقه بحث مستقلی نکردند. …

•در اين كتاب حاضر غبار ابهامات از چهره «ولايت فقيه» برطرف شده است و اين اصل سياسي، اسلامي يك تكليف اجتماعي و لزوم يك حركت مستمر براي نفي طاغوتها و برقرار كردن حكومت صالحان در سراسر جهان و در همه زمانها تجلي كرده است.
•در اين كتاب ثابت شده است كه يكي از اهداف انبياء و از جمله، پيغمبر اسلام (ص) استقرار «ولايت فقيه» بوده است و نيز جنگهاي حضرت امير (ع) در زمان حكومتش و حركت نظامي امام حسن (ع) و قيام امام حسين (ع) براي برقرار كردن «ولايت فقيه» انجام شده است.