كوچه بابايي يكي از زيباترين كوچه هاي محل بود.
وقتي از سر كوچه به ته آن نگاه مي كردي يك رديف درخت هاي بلند خودنمايي مي كردند، درخت كاج، سرو، چنار…
عصرهاي جمعه وقتي هوا ابري بود، سكوتي وهم انگيز كوچه را فرا مي گرفت. دامنه اين سكوت گاه آنقدر گسترده مي شد كه از ديوارها مي گذشت و به درون خانه ها نفوذ مي كرد.

لحظاتي بعد غاصبان دلتنگي كه اغلب دخترهاي جوان بودند پنجره ها را مي گشودند و چشم هاي جستجوگرشان را به سر كوچه مي دوختند.
ثانيه ها… دقيقه ها… انتظارزمان را مي بلعيد و پيش مي آمد، به در هر خانه كه مي رسيد دست در خورجين مي كرد و يك مشت تنهايي مي پراكند….

داستان هاي اين مجموعه كه زباني ساده دارد، بيشتر حول مسائل اجتماعي و فرهنگي شكل گرفته و نويسنده در برخي از اين داستان ها به خاطره نگاري مي پردازد، اما خاطره ها نيز ساختار و قالبي داستاني به خود مي گيرند.