شامل قصه های قرآنی و تاریخ زندگی پیامبران کتاب حاضر ، تاریخ بسیاری از پیغمبران و اقوام ایشان و شرح حال امتها و حکام و سرگذشت اقوامی که از هدایت برخوردار شده ، یا دچار ضلالت شده اند را بیان می کند . زبان صادقانه و ساده اثر آن را برای استفاده همگان بسیار مفید کرده است . دوران حیات آقای صدرالدین بلاغی، از سال 1290 هجری آغاز شد و تا سال 1373 ادامه یافت. این روحانی شیعی تحصیلات حوزوی خود را در نزد پدر و علمای اصفهان و شیراز پی گرفت. او در جریان نهضت ملی شدن نفت، نماینده آیت‌الله بروجردی بود و پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز در شمار مؤسسان حزب جمهوری خلق مسلمان قرارگرفت. از دیگر تألیفات او به محمد پیامبر رحمت، ترجمه صحیفه سجادیه، برهان قرآن، ترجمه و تفسیر 23 جزء قرآن و … اشاره می‌شود. ذکر وقایع و داستان انبیاء در کتاب قصص قرآن آقای بلاغی به اختصار بیان شده است و از تفصیل و شرح برخی ابهاماتی که در زندگی و عملکرد پیامبران وجود داشته، خودداری می‌کند؛ اما مسئله‌ای که باعث تمایز اثر آقای بلاغی از دیگر آثار می‌شود، بخش دوم کتاب است که حالت فرهنگنامه‌ای دارد. به این ترتیب که نویسنده اثر سعی داشته موضوعات مختلف و مرتبط با احوالات پیامبران را براساس ترتیب الفبایی بگنجاند و در مورد هرکدام از موضوعات، توضیحاتی ارائه ‌دهد و راجع به هر موضوع نیز، نظریات و آراء اندیشمندان شرقی و غربی را نیز بیان نماید. ادبیات و هنرهای ادبی ازدیر باز یکی ازمهم‌ترین ومتداولترین شاخه های هنر به شمارمی‌آمده­اند و قصه نویسی و قصه گویی همواره حضوری پیدا وپنهان درزندگی روزمره‌ی ما داشته ودارد وتاریخ فرهنگ وتمدن بشری بدون بهره­گیری ازاین مقوله، ناتمام ونابسامان می‌نماید. شاید ازهمین روست که ادیان الهی وکتب آسمانی غالبا پیام خویش رادرمایه‌ای ازقصه وحکایت بیان می‌داشته‌اند وبرتأمل وعبرت­آموزی ازسرگذشت پیشینیان بسی تأکید می‌ورزیده‌اند.درمیان کتب آسمانی، قرآن بی‌شک ازاین جهت رهاوردی بزرگ وبی مثال دارد. اصرار قرآن برقصه گویی وقصه خوانی هرخواننده‌ای را به وجد وشگفتی وامی‌دارد.مستشرقان غربی نیز شبهات فراوانی را در مورد مسأله‌ی داستان­های قرآن مطرح نموده­ اند ادبیات وهنرهای ادبی ازدیر باز یکی ازمهم‌ترین ومتداولترین شاخه های هنر به شمارمی‌آمده­اند و قصه نویسی و قصه گویی همواره حضوری پیدا وپنهان درزندگی روزمره‌ی ما داشته ودارد وتاریخ فرهنگ وتمدن بشری بدون بهره­گیری ازاین مقوله، ناتمام ونابسامان می‌نماید. شاید ازهمین روست که ادیان الهی وکتب آسمانی غالبا پیام خویش رادرمایه‌ای ازقصه وحکایت بیان می‌داشته‌اند وبرتأمل وعبرت­آموزی ازسرگذشت پیشینیان بسی تأکید می‌ورزیده‌اند.