با در نظر گرفتن سیاق عبارت های اوستایی و دور بودن آنها از شیوه زبان فارسی امروز و نیز با توجه به متن مشکل و پر از ابهام اوستای نخستین، اهمیت کار پورداوود روشن می شود. او می کوشید ترجمه ای روان از اوستا به دست دهد بدون اینکه از حدود قواعد زبان فارسی دور شود. با استفاده از واژه های کهن، ترکیباتی رسا و خوش آهنگ پدید آورد. امتیاز دیگر کار او مقدمه و توضیحاتی است که برای هر یک از بخش های اوستا نگاشته است. این مجموعه علاوه بر تفسیر و ترجمه، لغت نامه بزرگی در ریشه شناسی واژه های ایرانی نیز هست و از بهترین مآخذ برای پی بردن به فرنگ ایران باستان به شمار می آید.