غلوّ در جوامع انسانی يكی از بيماری‌های فكری است كه انسان را به انحطاط می‌كشاند و جلوی رشد و ترقّی را می‌گيرد. همه اقسام غلوّ زيان‌آور و خطرآفرينند، غلوّ درباره پيشوا و مراد و قطب، غلوّ درباره پيغمبر و امام و اعتقاد به خدائی‌شان، غلوّ درباره حضرت علی و گفتن اين جمله صغير اصفهانی در مذهب عارفان آگاه اللّه‌ علی، علی است اللّه‌ اعتقاد به اينكه علم امام غيرمتناهی است، اعتقاد به اينكه امام علم حضوری به همه امور غيبی و مافی‌الضّمير مردم دارد و به علم حضوری می‌داند فلان كس مشغول دزدی است و فلان كس مشغول زناست و فلان كس مشغول قتل يك انسان مظلوم است و علم حضوری دارد كه فلان غذا مسموم است و آن را می‌خورد، و اين‌كه در روايات آمده است: پنج چيزی كه در آخر سوره لقمان است علم آنها مختصّ به خداست و جز خدا كسی آنها را نمی‌داند صحيح نيست و امام آنها را به علم حضوری می‌داند، اعتقاد به اينكه امام قبل از آنكه به امامت برسد بايد همه حقايق را بداند و به همه امور غيبی به علم حضوری احاطه داشته باشد، اعتقاد به اينكه همانطور كه ماشاءَاللّه‌ُ كانَ ماشاءَالْاِمامُ كانَ و هيچ فرقی بين خدا و امام در اين جهت نيست، اعتقاد به اينكه عيسی و مادرش مريم معبود انسان‌ها هستند. همه اموری كه ذكر شد از اعتقادات جمعی از ايرانيان و بعضی از عُلماست. كتاب حاضر به اين منظور نوشته شده است كه ثابت كند اين‌گونه اعتقادات مخالف عقل و مخالف اسلام است و كسانی كه اين‌گونه اعتقادات را دارند بايد از اين راه بازگردند و به آنچه مقتضای عقل و اسلام است معتقد شوند. اميد است اين كتاب چنين اثری داشته باشد كه اگر چنين باشد ما به هدف خود رسيده‌ايم