بهترين قانون آن است كه مصلحت دنيا و آخرت انسان را تأمين كند در حالي كه اولاً: علم بشر براي درك ارتباط قوانين با مصلحت هاي دنيا و آخرت كافي نيست تا قانون وضع كند و ثانياً: انسان ها اغلب پيرو خواهش هاي نفساني خود هستند و در جعل و اعتبار قانون، منافع خود و گروه و قوم وابسته به خود را در نظر مي گيرند و قوانيني كه تصويب مي شود اغلب به نفع يك عده و به ضرر يك عده ديگر است.

بنابراين بهترين قانون، قانوني است كه از ناحيه فوق بشر جعل شده باشد و از آن جايي كه خداي متعال با علم بي نهايت، مصلحت ها و مفسده هاي دنيا و آخرت انسان را مي داند و همچنين چون غني و بي نياز است. منافع همه انسان ها را در نظر دارد و از همه مهم تر اينكه خداوند متعال خالق جهان هستي و مالك و صاحب اختيار حقيقي آن است و هرگونه تصرف در دنيا بايد به اذن و اجازه او باشد، بنابراين تنها خداوند حق قانونگذاري دارد.