دولت پروس و آلمان در سال 1859 مقارن با اواسط سلطنت ناصرالدين شاه هيئتي را به ايران اعزام كرد تا ضمن ايجاد سفارتخانه روابط و مناسبات اقتصادي و سياسي را ميان ايران و آلمان برقرار كند؛ اين كتاب سفرنامه‌اي است حاصل از اين مسافرت. دكتر بروگش مستشار و استاد دانشگاه برلين و يكي از بزرگترين شرق‌شناسان روزگار خود بود. وي در تمام طول اقامتش در ايران در تمام شئون و روابط ميان مردم ايران مطالعه كرد. در كتاب “سفري به دربار سلطان صاحبقران” آمده است: بايد گفت كه زبان فارسي، زبان ادب و نزاكت و احترام است. ايرانيها هرگز به اشخاص بزرگتر از خود “نه” نمي‌گويند و از كلمه “خير” استفاده مي‌كنند يا آنكه مي‌گويند “اختيار داريد”. هميشه صحبتها ونطق‌ها با “عرض مي‌كنم …” شروع مي‌شود. اگر يك نفر خبر خوشي را دريافت كند طرف مقابل مي‌گويد: “چشم ما روشن…” هنگامي كه از اشخاص نقل قول مي‌شود به جاي “او گفت” مي‌گويند “ايشان فرمودند.” اين كتاب، حاصل مسافرت د ور و د راز يك هيأت سياسى و اعضاى يك سفارت است كه رسماً ازطرف د ولت پروس به ايران اعزام شد ند و از بيشتر نقاط و شهرهاى ايران بازد يد كرد ند و د ر 25‌‏ژوئيه 1857‌‏براى نخستين بار ميان ايران و د ولت پاد شاهى پروس- به نمايند گى ازطرف كشورها و ايالات مستقل آلمان – يك قرارد اد گمركى و بازرگانى و مود ت امضاء نمود ند و…