هر یک از این نمایندگان سیاسی در طی اقامت خود در ایران، فرصت یافتند تا به سیر و سیاحت در شهرهای ایران پرداخته و گزارش‌های سودمندی از اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی این سرزمین گردآورند، و پس از بازگشت به موطن خویش در اروپا، یادداشت‌های شخصی خود را تحت عنوان «سفرنامه» چاپ و منتشر سازند. این سفرنامه‌ها در شکل دادن به مکتب «ایران شناسی» در غرب کمک شایانی نمود.
سه سفرنامه اول این کتاب (باربارو، زنو، کنتارینی) درباره ی اوزون حسن و وقایع دوران حیات او اختصاص دارند. کنتارینی و باربارو شرح ماجراهای سفر خویش را در سال‌های ۸۸۱/ ۱۴۷۶ و ۸۸۲/ ۱۴۷۷ به پایان می‌برند و سفرنامه ی زنو با بازگشت او به ونیز در سال ۸۷۸ ه. ق خاتمه می‌یابد.
نویسندگان سفرنامه‌های ونیزیان در فاصله ی سال‌های حکومت اوزون حسن آق قوینلو (۸۸۲- ۸۵۶ ه. ق) تا سال‌های سلطنت شاه طهماسب صفوی (۹۸۴- ۹۳۰ ه. ق) به ایران آمده‌اند. انگیزه اصلی مسافرت آنها به جز آجلوللو و بازرگان ونیزی، دلیل سیاسی بود. تا بر اثر اتحاد با ایران، امپراتوری عثمانی را تحت فشار قرار داده و از توسعه و بسط قدرت عثمانیان جلوگیری کنند.
در ابتدا فهرستی از مطالب کتاب و بعد از آن یادداشتی از ناشر درباره ی کتاب و ترجمه ی حاضر وارد شده است که در ادامه ی آن مقدمه ی مترجم بر چاپ دوم و دیباچه‌ای از ایشان بر کتاب تهیه شده است.
سپس اصل سفرنامه‌ها ترجمه شده است. و در پایان کتاب، کتانامه و فهرست راهنما جهت سهولت یافتن اسامی وارده در متن، ایراد شده است.