نگارش و گزارش راز سر به مُهر اجازه مي‌دهد تجربه اين جمع خدمتگزار در مظّان نقد و نظر حاضران و آيندگان قرار گيرد و دريافته شود: آيا آنان به همان صفاتي که مقام معظم رهبري بارها ايشان را بدان سرافراز نمودند، موصوف بودند يا خير؟ بحث دقيق و جامع، علمي و فني درباره اين قطعنامه، خود اثري مستقل را مي‌طلبد که نشان دهد چگونه براي نخستين بار يک کشور محکوم توانست نه تنها از ذيل فصل هفت منشور ملل متحد بدون تغيير در ماهيت نظام سياسي خود خارج گردد، بلکه موفق شد مهمترين رکن نهاد نظام بين‌الملل (شوراي امنيت) را وادارد تا برخلاف مصوبات قبلي خود که برنامه هسته‌اي صلح آميز ايران را خطر دانسته بود، ناچار گردد از همه کشورهاي جهان بخواهد تا در مسير توسعه اين برنامه همکاري کنند. در سالهاي اخير که بحث خروج و ورود آمريکا به برنامه اقدام جامع مشترک، محور مساعي 1+4 گرديده، سخن فقط آن نيست که با اين «برنامه توافق‌شده» چه بايد کرد، بلکه ساختار حقوق بين‌الملل براي دهه‌هاي متوالي با اين مسئله روبرو خواهد بود که با اهميت اثرگذار قطعنامه مدت‌دار 2231 و پيوست‌هاي آن چه کند. راز سر به مُهر، يک «راز» مهم را نيز براي تاريخ معاصر مي‌گشايد: «خودباوري». تجربه مذاکرات آن‌گونه که مقام معظم رهبري با آن موافقت نمودند، آزموني بود در مسير افزايش سطح آگاهي و خرد ملي ايرانيان که دل‌بستن به شرق و غرب سياست، عبث است. آرمان انقلاب اسلامي نفي قدرت استکبار براي حفظ استقلال کشور بود. مذاکراتي پيوسته با پنج کشور فائق پس از جنگ و قدرت مسلط نظامي پيش از جنگ جهاني دوم ـ آلمان ـ که اراده آنان برچيدن توان هسته‌اي کشور بود و در اين مسير با سازوکارهاي حقوقي پي افکنده شده از همان دوران جنگ، حصاري سخت را گرد ايران برکشيده بودند، يا تحريم‌هايي ظالمانه را به صورت فردي و جمعي وضع مي‌کردند، براي نخستين نوبت اين امکان را فراهم ساخت تا آرمان انقلاب ايران در عرصه ديپلماسي تحقق يابد. اراده ملّي ايرانيان اين ‌بار بر بنيان همان ابزار و نظامات برساخته پس از جنگ جهاني دوم، غالب شد. قطعنامه 2231 از سوي همه قدرت يکپارچه جهان معاصر ـ چه پس از جنگ دوم و چه پيش از آن ـ با انشاي اوليه جمهوري اسلامي ايران که روزي «خوانده» آن قوه «خواهان» بود، به مشورت گرفته شد تا نشان دهد در دنياي معاصر، ايران در کدامين تراز جاي دارد. روايت حاضر تنها مختصري از کوشش هيأت مذاکره‌کننده است؛ اما آن اهتمام سترگي که حقوق، امنيت و توسعه ايران را پيشنهاد همت خود ساخت، رهبري داهيانه اين روند توسط مسئولان امر و ارزيابي‌هاي پيوسته کارشناسانه دلسوزاني بود که در کميته‌هاي فني، حقوقي، سياسي، رسانه‌اي اين مسير در کنار هيأت مذاکره‌کننده کوشيدند و يا در کشور با سختکوشي و دقت نظر، به دور از جوّسازي‌هاي نامنصفانه، اشکالات و ابهامات مسيرهاي پيموده شده را رصد کردند و اجازه دادند که مسئولان امر در تصميم‌گيري‌هاي سخت، از دانش کارشناسي آنان بهره‌مند گردند، اصول مذاکراتي را ابلاغ کنند، خطوط قرمز را ترسيم دارند و راهبردهاي لازم را تصويب نمايند.