پتروشفسکی خاورشناس روس. در ۱۸۹۸ میلادی در شهر کیِف در خانواده‌ای کارمند به دنیا آمد. در ۱۹۲۶ همزمان از دو رشته تاریخ و ادبیات فارغ‌التحصیل شد. از ۱۹۲۹ به مدت دو سال در انستیتوی تاریخ و مردم‌شناسی آذربایجان شوروی به کار پرداخت و سپس در انستیتوی دولتی قفقازشناسی مشغول به کار شد. در ۱۹۳۵ ریاست فرهنگستان علوم اتحاد شوروی، به دلیل مجموع آثارش در رشته تاریخ، درجه دکتری به او اهدا کرد. پطروشفسکی در ۱۹۳۶ به سن پترزبورگ رفت و کارمند ارشد علمی انستیتوی تاریخ شد. او در ۱۹۴۱ به درجه فوق دکتری نایل آمد و در زمان جنگ جهانی دوم در دانشگاه دولتی آسیای میانه در تاشکند به تدریس پرداخت. سپس از ۱۹۴۶ به مدت ۳۱ سال در دانشگاه سن پترزبورگ تدریس کرد. او در ۱۹۴۷ به مقام استادی رسید و از ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۴ و از ۱۹۶۱ تا زمان مرگش در ۱۹۷۷ ریاست کرسی تاریخ کشورهای خاورمیانه را در دانشگاه سن پترزبورگ بر عهده داشت و در حدود سی واحد درسی از تاریخ سرزمینهای خاورمیانه در دوره باستان و میانه، جغرافیا و دین ارائه کرد.
او جز نویسندگان «تاریخ ایران کمبریج» بوده و کتاب‌های «اسلام در ایران» و «سربداران» از اوست. اسلام در ایران، در واقع متن درس‌های نویسنده برای دانشجویان تاریخ بوده‌است. مهم‌ترین موضوعات این کتاب ظهور اسلام، ورودِ آن به ایران، قرآن مجید، منابع حقوق اسلامی، تدوین فقه، مجادلات فرقه‌ای، کلام، اسماعیلیان، قرمطیان، عرفان و پیروزی شیعه در ایران است. با اینهمه در این اثر نارسایی‌هایی در موارد فقهی و حقوقی و جایگاه شیعیان به چشم می‌خورد که در ترجمه پارسی حاشیه محمدرضا حکیمی به توضیح و تبیین آن اختصاص یافته‌است. کتاب در حال حاضر ممنوعه «اسلام در ایران، از هجرت تا پایان قرن نهم هجری»، یکی از آثار ایرانشناس بزرگ اهل شوروی سابق و عضو آکادمی علوم آن کشور، «ایلیا پاولویچ پطروشفسکی» است که یکی از آثار مهم در زمینه منابع و متون تاریخ اسلام و تطورات تعالیم اسلامی و فقه اسلامی و صوفیگری و مذاهب و مسالک و نهضتهایی که مردم در بطن اسلام برپا کردند، به ویژه تشیع است. این کتاب در سال ۱۳۵۰ توسط نشر پیام به چاپ رسید و تا سال ۱۳۶۳ که ممنوع چاپ شد، هفت بار تجدید چاپ شده بود. فصل آخر کتاب به چگونگی شکل‌گیری تشیع در ایران می‌پردازد.