یک روز صبح، ایلیا ایلیچ در خانه خود، در یکی از آن عمارتهای بزرگی که تعداد ساکنان آن از جمعیت یک بخش کمتر نیست، واقع در خیابان گارو خووایا در رختخواب افتاده بود… او مردی بود سی و دو ساله، میان بالا و خوشرو با چشمانی به رنگ خاکستری. اما در خطوط سیمایش اثری از اندیشه مشخص یا تمرکز فکری دیده نمی شد. اندیشه همچون پرنده ای در سیمای او بال می زد و در نگاهش سرگردان می ماند و بر لبان نیم بازش می نشست و سر انجام به کلی ناپدید می گردید و آنگاه آرامشی بی غم از تمام چهره اش می تراوید. این آسودگی از صورتش سرازیر می شد و در تمامی حالات پیکرش تا لابلای چینهای لباس خانگی اش رسوخ می کرد.” ابلوموف که معروفترین رمان گنچاروف نویسنده روسی است مفهومی جدید به ادبیات جهانی افزوده است و آن مفهوم ابلودوسیم یعنی واژه ای است که برای توصیف خصوصیات علمی و اجتماعی یا فردی نوعی افراد روانی به کار می رود که عبارتست از بی حسی درمان ناپذیر شخصیتی فاقد نیروی اراده و اعتماد به نفس. خود داستان نیز کمکی ارزشمند به تحول رئالیسم روانشناسی در ادبیات روسی کرد . ابلوموف ماجرای ناتوانی روحی پاک و زیباست که خیالبافیهای آن در زندگی واقعی با شکست روبرو می شود اما زیبایی خاص و کم نظیر آن در همین جنبه آن نهفته است .