فقيرها و چند داستان ديگر: فقيرها و چند داستان ديگر اثري است از «ژيگموند موريتس» كه «محمد تفضلي» ترجمه آن را انجام داده است. فقيرها داراي 6 داستان با نام‌هاي، «هفت‌شاهي»، «فاجعه»، «آخور چوبي»، «يك بار سيرشدن»، «‌تحصيل مجاني در دبيرستان» و «فقيرها» است. تفضلي در مقدمه خود چنين آورده است: “ژيگموند مورتيس بزرگ‌ترين نويسنده مجارستان است كه در نيمه اول قرن ما زندگي كرد. در سال 1879 در يك خانواده دهقان در يكي از دهات‌هاي كوچك مجارستان متولد شد، پدرش دهقان كوچكي بود كه زمين مختصري داشت و با همت و غيرت زندگي مي‌كرد. زيگموند نه تنها با محيط ده خود و با دنياي فقير و محدود روستاييان اشنايي زياد كرد بلكه چون زندگي پرماجرايي داشت، توانست با قشرهاي مختلف اجتماهي به خوبي آشنا شود و در آثار فراوان خود قيافه‌هاي مختلف مردم را منعكس سازد، به همين جهت ژيگموند موريتس از نوع نويسندگاني شبيه «شكسپير» در انگلستان، «بالزاك» در فرانسه و «گوركي» در شوروي مي‌باشد كه آثارشان جلوه‌گاه نمونه‌هاي مختلف مردم زمان خودشان شده است.” فقيرها عنوان داستان پاياني اين مجموعه است كه بخشي از آن در ذيل اين مطلب آمده است:‌” دو مرد فقير در كنار بالايي مزرعه زمين را مي‌كندند، هر دو، بيل به دست پهلو به پهلوي هم كار مي‌كردند، پيرمرد پيوسته حرف مي‌زد و جوان آنقدر بي‌حال بود كه هر وقت پير مرد با پرحرفي‌هاي بيهوده‌اش اسباب زحمت او مي‌شد مثل اينكه ديگر نمي‌تواند كار كند دست از كار مي‌كشيد. كارگز جوان، مرد نيرومندي بود، موهاي سياهي داشت، لباس كهنه قهوه‌اي رنگي پوشيده بود، يك پوتين سربازي به پا و يك كلاه خيلي كهنه سربازي به سر داشت، از كلاه‌هايي كه به جز بر سر سربازيهاي خيلي خسته و بي‌رمق ديده نمي‌شود، سربازهايي كه گاهي در كوجه‌ها به چشم مي‌خورند كه پس از ده، پانزده يا بيست ماه كه در جبهه جنگ در خندق‌ها گذرانده‌اند خود را بي‌راده و ناتوان مي‌كشانند.