«فرهنگ جغرافیایی سخن» شامل اسامی کشورها،‌ شهرها،‌ دریاها‌، کوه‌ها‌، رودها و غیره در همه جای جهان می‌شود.

جغرافی نویسی در ایران پیشینه‌ای دیرینه دارد. جدا از ایکه از دوره‌ی ساسانی کتابی در این باره داریم که همانا شهرستان های ایران است، در متن‌های دیگر پهلوی همچون بندهشن، دینکرت و گزیده‌های زاداسپرم نیز جای‌جای از جغرافیای باستانی ایران و ویژگی‌های نواحی و شهرها سخن رفته، در زبن فارسی کهن‌ترین متن جغرافیایی را در دست داریم که در عین‌حال از کهن‌ترین متون زبان فارسی نیز به شمار می رود و هم‌زمان با سروده شدن شاهنامه‌ی فردوسی تهیه گردیده است و آن حدود العالم من المشرق إلی المغرب است که در سال 372 تألیف شده است و اندکی بعد از ان ابوریحان بیرونی ظهور می‌کند که نخستین ایرانی‌ای است که به جغرافیای خارج از ایران بزرگ توجه کرده، نکات ارزنده‌ای درباره‌ی تعیین عرض‌های بلاد و طول‌های آنها و عقاید و آراء هندیان در فلسفه، نجوم،‌ هیئت و دیگر مسائل مهم روزگار خود که با مسائل جغرافیایی بی ارتباط نیستند به یادگار گذاشته است.

در این کتاب، درباره‌ی جمعیت شهرها آنچه مربوط به ایران است سرشماری سال 1385 مبنا قرار داده شده است و آنچه مربوط به خارج از ایران است از سایت‌های اینترنتی استفاده شده است.

در فرهنگ حاضر مدخل‌های خارجی را از منابع انگلیسی و فرانسوی اخذ شده است و شکل کلمه در آن زبان‌ها داخل دو قلاب آمده است.

این فرهنگ شامل اسامی کشورها،‌ شهرها،‌ دریاها‌، کوه‌ها‌، رودها و غیره در همه جای جهان می‌شود که در بیش از 1000 صفحه نوشته شده است.